‘Als we het hebben over maakbaarheid ben ik opgegroeid in een pioniersdorp: Zeewolde. Zeewolde is ontworpen om rustig te wonen en daarmee een fijne plek om op te groeien. Maar het is ook een afgelegen plek. Om ergens te komen heb je de auto nodig. Om die reden ben ik uiteindelijk kritisch op deze manier van stedenbouw. Waarom? Woonkernen als Zeewolde creëren een grote behoefte aan mobiliteit. Bijna iedereen die er woont, werkt ergens anders en veel huishoudens hebben twee auto’s. We zijn in Nederland verslaafd aan mobiliteit.’

‘Een van de manieren om het gebruik van de privéauto terug te dringen is door nabijheid en dichtheid te creëren. Immers: hoe meer voorzieningen in de buurt, hoe kleiner de afstanden, hoe sneller je te voet of per fiets gaat. Zo is ons stedenbouwkundig plan in de Bredase spoorzone gericht op groene en autovrije ruimtes die aanzetten tot spelen en ontmoeten. Het kindperspectief heeft daarbij een centrale rol: parkeerplaatsen worden op afstand geclusterd en uit het zicht gehouden. Een ander recent voorbeeld is de stedenbouwkundige visie en inrichtingsplan voor station Duivendrecht. Om groene en kwalitatieve verblijfs- en ontvangstruimtes te maken hebben we de auto naar buiten verdreven. Zo zorgen we voor een aantrekkelijke entree op het maaiveld en faciliteren we de vele stappers en trappers vanuit de ontwikkeling ‘De Nieuwe Kern’.’