‘Als kind was ik altijd buiten bezig. Ik hielp mijn vader met klussen in de schuur. En ik vond het leuk om dingen te maken. Na mijn middelbare school studeerde ik eerst werktuigbouwkunde, daarna materials science and engineering. Ik ging van staal naar beton. Bij beton ben ik blijven hangen, omdat ik ontdekte hoe veelzijdig het is. Door de diverse toepassingsgebieden kan beton op veel verschillende manieren stuk gaan. Dit  betekent dat je het ook op veel verschillende manieren heel kunt houden. Het is een wereld op zich die mij enorm aanspreekt. Na het overlijden van mijn vader in de periode van mijn master thesis, stelde ik mezelf de vraag: wat vind ik echt belangrijk, wat wil ik bereiken? Het antwoord: ik wil de wereld beter achterlaten dan ik hem aantrof. Nu ik zelf vader ben, is mijn motivatie alleen nog maar groter.’

‘Dit doen we door het uithardingsproces van het beton te simuleren en optimaliseren met speciale software. Het doel is zo min mogelijk thermische spanningen veroorzaken en daarmee de kans op scheuren verkleinen. Dat klinkt misschien abstract, maar de impact is er niet minder om. Natuurlijk, geopolymeerbeton is een mooie innovatie, maar dat wordt momenteel nog niet op grote schaal toegepast. En al helemaal niet bij tunnelprojecten op de bodem van de zee. Zo lang we voor dit soort grote projecten eigenlijk alleen traditioneel beton kunnen toepassen, is de levensduur verlengen een van de meest impactvolle manieren om het milieu te sparen. Dit is voor mij een extra motivatie om het uithardingsproces van beton helemaal onder controle te krijgen.’